ตั้งแต่เกิดมามีหนังอยู่ 2 เรื่องที่ดูแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
คือ ฮาชิ หัวใจพูดได้ กับ เรื่องที่มาแนะนำในบล็อกนี้ Little Boy (2015) มหัศจรรย์พลังฝันบันลือโลก
เรื่องแรกคือ “Hachi a dog’s tale ฮาชิ หัวใจพูดได้” เป็นหนังเกี่ยวกับสุนัขพันธุ์ชิบะผู้ซื่อสัตย์ โดยอ้างอิงและดัดแปลงมาจากเรื่องจริงที่ประเทศญี่ปุ่น ว่าด้วยเรื่องการจงรักภักดีของสุนัขตัวหนึ่งที่ชื่อ ฮาชิ ที่จะมาส่งและรอรับที่สถานีรถไฟทุกวัน จนวันหนึ่งเจ้าของไปแล้วไม่กลับมาอีก แต่ด้วยความซื่อสัตย์ มันก็ยังคงรออย่างใจจดใจจ่อว่าเจ้าของมันต้องกลับมาแน่ๆ กินเวลานานเป็น 10 ปีที่มันรอ มีประโยคนึงที่ตัวละครในหนังพูดกับหมาตัวนี้ว่า “แก ไม่ต้องรอเขาแล้ว เขาไม่กลับมาหาแกอีกแล้วล่ะ” น้ำตาเรานี่ไหลพรากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นน้ำปะปา ถึงจะรู้ว่าตอนจบมันเป็นยังไง แต่หนังมันบิ้ว บีบคั้นอารมณ์เรามาแบบต่อเนื่องจนมาถึงจุดพีคในช่วงหลังๆนี่แหละ
ปกติเราว่าเราเป็นคนใจแข็งมากนะ ชอบดูหนัง และก็คิดว่าดูมาเยอะพอสมควร จะมาดูหนังดูละครแล้วร้องไห้ตามนี่หาเรื่องยาก ถ้าไม่อินจริงๆ แต่ฮาชินี่ยอมใจ ประทับใจ ซึ้ง หมานั่นก็แสดงได้ดีเหลือเกินค่ะ แหม่ ถ้ามีรางวัลออสก้าให้กับนักแสดงที่เป็นสัตว์ ก็ให้เจ้าตัวนี้ไปเหอะ เล่นดีกว่าดาราบางคนในจอทีวีบ้านเราซะอีก
ทีนี้กลับมาที่หนัง Little Boy เป็นเรื่องราวของเด็กผู้ชายตัวเล็กคนนึงชื่อเปปเปอร์ (Pepper Flynt Busbee ) ซึ่งมีปัญหาด้านร่างกายจนทำให้ตัวเล็กกว่าปกติ จนไม่แน่ใจว่าแคระหรือป่าว นำแสดงโดย Jakob Salvati น้องแสดงได้น่ารัก น่าเอ็นดู ความใสซื่อที่ดูแล้วเชื่อว่าน้องเป็นแบบในหนังจริงๆ เปปเปอร์เติบโตมาในครอบครัวที่อบอุ่น พร้อมกับพ่อ แม่ และพี่ชาย ในความสัมพันธ์ของครอบครัวนั้น เขาสนิทกับพ่อมากที่สุด พ่อมักจะเล่านิทาน และก็ซื้อนิตยสารเกี่ยวกับเรื่องมายากลให้อ่านเสมอ ทั้งคู่มักจะชวนกันเล่นกันแบบตลก และเป็นคู่หู่ตัวติดกันตลอด เพราะเพื่อนในวัยเดียวกันมักจะตัวโตกว่า และชอบรังแกเขา พ่อมักจะตามใจเปปเปอร์และเข้าข้างเขาโดยเฉพาะเรื่องส่วนสูงเนี้ยะ ใครๆ ก็บอกว่าเปปเปอร์อะมันเป็นเด็กแคระ แต่พ่อก็ไม่เชื่อว่าลูกจะแคระแค่เจริญเติบโตช้า เลยเรียกว่า Little Boy “ผมรักพ่อฮะ” (อันนี้ฟางพูดเอง)
ดูเหมือนพล๊อตจะราบรื่นเกินไป ไม่เร้าใจเลยช้ะมะ
จุดพีคมันเริ่มเข้ามาตอนเนื้อเรื่องเล่าว่าโลกเข้าสู่ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 สหรัฐอเมริกาประกาศสงครามกับญี่ปุ่น เหมือนเดิมๆแหละ ยืมคำบล็อกที่แล้วมาเลย ขึ้นชื่อว่าสงครามไม่มีอะไรดีทั้งนั้น ไม่เข้าใจว่าคนสมัยปัจจุบันจะโรคจิตยั่วยุให้มันเกิดขึ้นอีกทำไม พ่อของเปปเปอร์ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารร่วมรบในสมรภูมิ เหตุใดพี่ชายคนโตชื่อ “ลอนดอน” (ใครตั้งนะ) ซึ่งอยู่ในวัยเจริญพันธุ์คือพร้อมรบแต่ดันเป็นโรคเท้าแบน คือตอนนั้นก็งงว่าโรคนี้คืออะไร มันมีด้วยเหรอ? มันทำให้ถึงขั้นไปเป็นทหารไม่ได้เชียว
สืบไปสืบมา
ก็ได้ความว่า มันไม่ใช่โรคแต่เป็นความผิดปกติของกล้ามเนื้อที่เท้า ส่งผลให้สรีระของเท้าผิดแปลกไปอาจจะทำให้มีผลต่อการเดิน และการกระจายตัวของน้ำหนักร่างกายไม่สมดุลกันทั้งสองข้าง สังเกตง่ายๆ คือใต้ฝ้าเท้ามันจะไม่มีช่องว่าง เป็นแนวโค้งให้อากาศรอดผ่านไปได้ นั่นแหละเรียกเท้าแบน
สุดท้ายพอลอนดอนพี่ชาย ไปไม่ได้ก็เลยต้องส่งพ่อไปรบแทน เหมือนเป็นแบบหนึ่งครอบครัวถ้ามีผู้ชายก็ต้องส่งตัวแทนไปร่วมรบด้วยเสมอ หลีกเลี่ยงไม่ได้
พอรู้ว่าพ่อที่เคยเล่นด้วยกัน คอยอ่านนิทานให้ฟังก่อนนอนทุกคน พาไปซื้อของเล่น คอยปกป้องจากการดูถูกรังแกจากคนที่ตัวโตกว่า ต้องจากบ้านไปไกล และไม่รู้จะได้กลับมาอีกเมื่อไหร่ เขาจะต้องสูญเสียพ่อไปจริงๆ ไหมก็ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย รู้แต่ว่า “พ่อฮะ พ่อไม่ต้องไปได้ไหมฮะ T^T” (อันนี้ฟางก็พูดเอง)
โธ่..เด็กก็คือเด็ก ฉากที่ต้องจากกันระหว่างพ่อกับลูกนี่แอบซึ้ง น้องแสดงดี บทไม่ต้องเยอะ แต่แววตานี่มันหน้าต่างดวงใจจริงๆ จังหวะวิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อจากด้านหลัง ทั้งๆที่ตัวเล็กก็สูงแค่หัวเข่าพ่อมันคือยิ่งใหญ่อะ
หนังเล่าไปเรื่อยๆ แบบไม่เบื่อเท่าไหร่นัก แต่ว่ามีแอบกดพอสระหว่างทางบ้าง (แฮ่)
เปปเปอร์มันก็พยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อให้พ่อกลับมา ใครให้ทำอะไร มีวิธีไหนทำหมด จนบาทหลวงคนนึงสงสารเด็ก ก็เลยบอกว่าเนี้ยะถ้าหนูทำตามกระดาษใบนี้ได้ครบทุกข้อนะ พ่อจะกลับมาหาแน่นอน (หูพึ่งเลยจ้า) มันกระดาษโบราณๆ มีลิสต์ประมาณ 5-6 ข้อ แต่ละข้อจะเป็นคล้ายๆ ภารกิจที่ต้องให้เขาไปทำให้ครบทุกข้อ และเปปเปอร์ไปอ่านเจอในคัมภีร์ไบเบิ้ล เจอประโยคท่านนึงว่า
“เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ถ้าท่านมีความเชื่อเท่าเมล็ดมัสตาร์ดเมล็ดหนึ่ง ท่านจะสั่งภูเขานี้ว่า “จงเลื่อนจากที่นี่ไปที่โน่น’ มันก็จะเลื่อน และไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้สำหรับท่านเลย”
แต่เด็กมันก็คือเด็ก
แต่ด้วยความเชื่อ ความศรัทธาของเด็กตัวเล็กๆ เนี้ยะแหละ ทำเราร้องไห้เลยจ้า
คือต้นเหตุมันมาจากสงคราม เปปเปอร์เลยอยากจะหยุดสงครามให้จบลง และสุดท้ายสงครามก็ยุติลงจริงๆ ตามที่สิ่งที่เขาอยากให้เป็น แนะนำให้ไปดูว่าเขาทำยังไงในหนัง วิธีการอาจจะคล้ายๆกับเจ้าสุนัขฮาชิแหละ แต่นี่ในแบบฉบับของคนและเป็นเด็กน้อย และที่สำคัญคือหนังอิงจากประวัติศาสตร์ที่เคยเกิดขึ้นจริงๆ รหัสลูกปรมาณูที่ทิ้งวางที่ฮิโรชิม่าที่ญีปุ่น เมื่อวันที่ 6 สิงหาคมพ.ศ. 2488 ตอนสงครามโลก ถูกตั้งชื่อ “Little Boy” ด้วยนะ
แอบมีฉาก CG เนียนๆ ในญี่ปุ่่นโดนระเบิดด้วยค่ะ เศร้าอะ ไม่ชอบเลย หดหู่
หนังให้ข้อคิดในเรื่องความเชื่อ ความหวัง ความรัก และความศรัทธา หากเราไม่มีศรัทธาแล้ว คงจะมีโอกาสยากมากที่จะให้เกิดผลลัพธ์ตามสิ่งที่เราต้องการ กับหนูน้อยใสซื่อ ให้ดูง่ายๆ ตรงๆ เพลิดเพลิน และดึงผู้ชมให้อยู่กับหนังได้ตลอดทั้งเรื่อง จะทำให้เราเห็นความสำคัญของคนในครอบครัวมากขึ้น
อ่านมาถึงตรงนี้หลายคนอาจสงสัยว่าและแม่ไปไหน นั่นสิ แม่ไม่มีหรอ ไม่รักลูกหรอ
ในเรื่องแม่ของเปปเปอร์ นำแสดงโดย Emily Watson ในเรื่องบทไม่ได้หวือหวาอะไร แต่แม่จะนิสัยไม่ได้ตามใจลูกเท่ากับพ่อเท่าไรนัก แม่ก็คือแม่ ก็ยังรักและดูแลเปปเปอร์แบบปกติ ต้องเข้มแข็งและก็อยู่เป็นเสาหลักให้ครอบครัวยามหัวหน้าครอบครัวไม่อยู่ มีคนมาจีบแม่เหมือนกันนะ แต่แม่ก็พูดไปตรงๆ ว่าไม่อยากจะไปเป็นคุณนายบ้านไหนหรอก ฉันยังรอสามี และเชื่อว่าเขาต้องกลับมาเสมอแหละ แต่ในเรื่องเนี้ยะตัวพี่ชายเอง เราว่านิสัยไม่ค่อยดีเลย โอ่งอ่าง รั้นและทะเยอทะยานจนเกินไป โมโหร้ายด้วยอะ แต่เว้นไว้อย่างคือหน้าตาหล่อดีค่ะ คือ EQ ระหว่างลอนดอนกับเปปเปอร์นี้แบบ ถึงคนพี่จะโตกว่าแต่สภาวะการควบคุมอารมณ์ คนน้องดีกว่าเยอะเลยจ้า
ทั้งสองเรื่อง Little Boy และ ฮาชิ มีสิ่งที่ชอบเหมือนกันคือ ตัวละครเผยให้เห็นถึงพลังแห่งความรักอันยิ่งใหญ่และบริสุทธิ์ที่ไม่ยอมให้อะไรมาหยุดยั้ง ด้วยการแสดงออกที่เรียบง่าย คือทั้งเจ้าฮาชิ และน้องเพเพอร์คือมีศรัทธาทุกคู่ เชื่อว่ามันจะต้องเป็นไปได้ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงหมด หรือ ยอมแพ้ไปแบบง่ายๆแล้ว หนังดึงเอาความอ่อนโยนที่อาจแฝงอยู่ตัวเราทุกคนออกมา ว่าบางทีก็ไม่ต้องไปตั้งเงื่อนไขชีวิตอะไรให้เยอะแยะ แค่เชื่อในสิ่งที่กำลังทำอยู่ก็พอแล้ว
ไมไ่ด้สปอยเลยนะว่าจบอย่างไง อยากให้ไปดูเองมากกว่า ว่าสุดท้ายแล้วทั้งหมดทั้งมวล ความพยายามจะกลายเป็นศูนย์ไหม พ่อจะกลับมาหาตามที่เปปเปอร์คาดหวังรึป่าวว ชีวิตจะเป็นอย่างไร คงต้องเลือกเอา ตัวของเรา ใจของใครของมัน… 🙂
Be First to Comment