แตก กับ พัง อะไรเสียหายมากกว่ากัน

ลองนึกสภาพโทรศัพท์มือถือที่หน้าจอแตก กับ อีกเครื่องหนึ่่งพัง
ถ้าเราเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนั้น
ความรู้สึกอย่างไหนกระทบกระเทือนมากกว่ากัน?

ปกติเราเป็นมนุษย์ที่ทำชอบทำไอโฟนตกบ่อยมาก (ไม่ได้ชอบหรอก มันตกเองว้อย) ตกจนแบบ..เออ ไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่คนรอบข้างจะโอเวอร์แอคติ้งมากกว่า อารมณ์ว่า โหวว ดวงใจดวงน้อยของหล่อนดิ่งลงพื้นโลกอีกแล้ว เจ็บมั้ยนะ
และถ้าให้คาดเดาจำนวนครั้งที่ตก คงเกิน 20 ครั้งในระยะเวลาไม่ถึง 3 ปีการใช้งาน

ซึ่งจนถึงวันนี้ (2/11/2558) จอยังไม่แตก
มีรอยขูดขีด บิ่นบ้าง แต่ไม่ได้ซีเรียสอะไร ไมไ่ด้ใส่เคส ฟิล์มกันรอยเคยติดแต่แกะออกไปแล้ว

ไม่แน่พอหลังจากเขียนบล็อกนี้ไปตกอีกที อาจจะแตกละเอียดเลยก็เป็นได้

ทำไมโลกนี้ต้องมีวัสดุของใช้ที่แตกได้ เช่น เป็นแก้ว เป็นกระเบื้อง
เช่น ภาชนะกินข้าว ตอนเด็ก ๆ ไม่เข้าใจทำไมเขาต้องขายพวกจานกระเบื้อง แก้วน้ำใสๆ แล้วทำไมคนต้องซื้อ ใช้ก็ลำบาก ต้องคอยระวังไม่ให้เผลอทำหลุด ทำหล่นขึ้นมาทีก็ขึ้น เพลี้ยงงงง แตกเป็นเสี่ยงๆ สู้ไปซื้อพลาสติกไม่ดีกว่าหรอวะ
โยนเอายังได้เลย ฮา

จนวันนึงมันก็เริ่มคิดได้ว่า..
เออ จานกระเบื้องมันดูมีราคากว่าจานพลาสติกนะ ร้านอาหารแพง ๆ หน่อยก็เลือกใช้จานกระเบื้องหนา ๆ ขาว ๆ หนัก ๆ (น่าขโมยกลับบ้านชะมัด)
คงเป็นเพราะช่วยให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่ high ขึ้น 45% มันทำให้ผู้รับประทานอาหารในมื้อนั้น ระวังการขยับเขยื้อนของตัวเองไปโดยอัตโนมัติ
คือมันเสียวไปหมด  นั่งเกร็ง กลัวจานเขาจะแตก แทนที่จะจ่ายแต่ค่าอาหารต้องมานั่งชดเชยค่าจานอีก โถ่วว TT

เมื่อก่อนไม่อินเลย เวลาใครทวีต หรือโพสต์ว่า
แก้วที่มันแตกไปแล้วมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก  #ความรู้สึกก็เช่นกัน

มันก็เปรียบเทียบได้ดีนะ
นึกภาพแก้วแตก แล้วเอามาซ่อม
ซ่อมไงวะ ทากาวหรอ? หรือเอาก๊อตเทปพัน?
จุดประสงค์ของแก้วคือไร ใส่น้ำเพื่อดื่ม
อะไรที่มันแตก มักจะรอยแยกเสมอ ไม่ดีแน่ถ้าขืนใช้มันต่อแล้วบาดปากขึ้นมา เลือดออก
เจ็บกว่าเดิมแน่ ๆ ถ้ายังดื้อใช้ต่อ

กลับมาที่พัง
งานหนัก รักพัง ตังค์ไม่มี (โอ้วโหย)
อะไรที่พังส่วนมากไม่ค่อยมีร่องรอยปรากฎให้เห็นชัด ๆ อย่างมือถือพัง มองไม่ออกเลยว่าสาเหตุหลักมาอยู่ตรงไหน แต่สภาพภายนอกมันดูปกติ๊ปกติ แต่ข้างในอาจจะเจ๊งยับเยินไปละ แบบ อยู่ๆก็ดับ อยู่ๆก็ไม่มีเสียง อยู่ๆไม่เหมือนเดิม เป็นไรเนี่ย? โวยวาย แต่เชื่อกระบวนการก่อนที่มันจะพัง มันถูกลิมิตมาตั้งแต่แรกแล้วว่า ขีดจำกัดของมันถูกสร้างมาเพื่อได้เท่านี้นะ ถ้าไม่ถนอมหรือรู้วิธีการรักษามัน มันก็จะงอแงทำไม่ไหว และก็พังคามือ

แต่พังมันก็ซ่อมได้นิ พี่เบิร์ดก็บอก
แต่

… อะไรที่เคยพังแล้วเอากลับมาซ่อมใหม่ มันก็ยังพังอีกอยู่ดี ยิ่งซ่อมบ่อยก็ยิ่งพังบ่อยเนอะ

…

ที่ Draft ไว้ จะลบก็เสียดาย จะเอาไว้ก็รกตา

ความรู้สึกของคนหลายคน บอกว่าเปรียบเหมือนแก้ว
แตกง่าย โดนอะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้าว เปราะบางไปหมด
เห็นหลายทีละ พวกที่บอกว่าพอเสียความรู้สึกไปแล้ว แตกสลายไปแล้ว ยากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงกลับมาก็ไม่เหมือนเดิม

หรอ?

คนเราไม่ได้อยากทำให้ความรู้สึกของอีกคนเสียไปหรอก ถ้ามันรู้สึกเท่า ๆ กัน

มันเกิดจากไม่มีอะไรเลย จนก่อตัวขึ้นมา สุดท้ายแล้วซักวันก็ต้องกลับไปเป็น ‘ไม่มีอะไรเลย’ เหมือนดังเดิม

จบเถอะ ดีใจที่ทนอ่านบล็อกนี้จนจบนะ 🙂  ไร้สาระสุด 5555555555555555555555555

Comments

comments