Review ละเอียดยิบ หนังวัยรุ่นมิตรภาพ Paper Towns เมืองกระดาษ I ค้นหา ค้นหาย

ถ้าใครเคยดู The Fault in Our Stars (ดาวบันดาล) มาแล้วรู้สึกโอเคกับเรื่องนี้
แนะนำว่าให้ไปดู Paper Towns  ต่อเลย

เพราะหนังมันมาจากบทประพันธ์หนังสือวรรณกรรมวัยรุ่น ของ John Green ทั้ง 2 เรื่องเลยค่ะ
สไตล์ของนักเขียนคนนี้จะออกแนวแบบสร้างแรงบันดาลใจ สุข และเศร้า
แต่เป็นความเศร้าที่ยอมรับได้ ไม่มีวัยรุ่นอเมริกันคนไหนไม่รู้จักเขา (เขาว่ามางี้)
ภายใต้ตัวหนังสือประโยคเรียบ ๆ ของเขา
มักแฝงไปด้วยความหมายให้ผู้อ่านได้ฉุกคิดต่อ

ทั้ง The Fault in Our Stars และ Paper Towns มีหลายอย่างคล้าย ๆ กัน

เช่น 1. เรื่องราวเกี่ยวกับเด็กวัยรุ่นตอนปลาย (Young Adult) ซะส่วนใหญ่
2. จุดที่นำพาให้ไปสู่การเปลี่ยนแปลง คือการออกเดินทาง
3. ตัวละครหลักของเรื่องมักมีนิสัยกล้าหาญ
4. มันไม่ได้จบแบบเอาใจคนอ่านหรือคนดู
แต่เราจะรู้สึกเองว่าแบบเนี่ยแหละ
ประทับใจ สุขใจในแบบของมันแล้ว
5. พลอตเรื่องดูไม่โอเว่อร์เกินจริง
เหตุการณ์นี้สามารถเกิดขึ้นกับมนุษย์ปุถุชนธรรมดาใครก็ได้อะ
6. มุมกล้อง การเซตฉากบ้าน เครื่องแต่งกายดูเรียลไปหมด ดูเพลิน ๆ
อาจคล้ายกับชีวิตจริงของใครหลายคนก็ได้

อวยสุด
><

เอาจริงก็ไม่มีไรมาก คือชอบตั้งแต่ The fault และดูละอิน บ้าคลั่งไปหลายเดือน
บ้า sound tracks สุด ฟังได้เป็นเดือนๆ
พอรู้ว่ามี Paper Towns คนเขียนคนเดียวกันอีก
ที่พีคกว่านั้นคือคาร่าเนี้ยแหละ ตัวดีเลย
ครั้งแรกที่ดู Trailer หนังก็กรี๊ดเลยค่ะ อยากดู 80000000 กระโหลก

ตั้งแต่นั้นมาเราก็บ้าคลั่งคาร่า (Cara Delevingne)
และก็เข้าชมรมเมียคาร่าอย่างเป็นทางการมาโดยตลอด /เบี้ยนสุด
ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่ 27 สิงหาคม 2558 วันที่เข้าฉายที่โรง
บ่นว่าอยากดู จนเพื่อนที่ทำงานเอือม
เรื่องนี้เป็นหนังเรื่องแรกของคาร่าที่ได้รับบทนักแสดงนำ
และดูเหมือนว่านางจะตัดสินใจเข้าสู่วงการแสดงนี้แบบจริงจังละ
คล้ายกับว่าการเป็นนางแบบคือทางที่ไม่ใช่สำหรับคาร่าอีกแล้ว
(ไม่เป็นไร รับได้)

จนกระทั่งจุดพีค
วันที่ 4 สิงหาคม 2558
มีข่าวออกมาจากแหล่ง social ว่า Paper Towns
จะถูกถอดออกจากโรงทั่วเอเชีย
ใจสลายกันไป ช็อคทั้งบาง
คือว้อททททททททททททททททททททท?
เป็นข่าวที่ฟ้าแล่บมาก ไม่มีสัญญาณเตือนอะไรก่อนเลย
นั่งซึมไปวันสองวัน อุส่าห์รอจนจะเป็นหมัน

สุดท้าย
ข่าวก็ออกมาใหม่ว่า  Paper Towns
จะกลับมาฉายอีกครั้งตามกำหนดการเดิม
แต่ฉายเฉพาะบางโรงภาพยนตร์เท่านั้นค่ะ
(ให้ความรู้สึกเหมือนโดนบอกเลิก แล้วขอกลับมาคืนดีใหม่
นี่ต้องเป็นแผน PR หนังระดับมาสเตอร์พีชแน่ ๆ )

กลับมาที่หนังต่อ..
หลายคนอาจสงสัย ว่าทำไมต้อง Paper Towns
อะไรคือเมืองกระดาษ ทำไมต้องกระดาษ
(เป็น กิมมิค (Gimmick) ของหนังเลยนะ)

จริง ๆ แล้ว Paper Towns คือเมืองที่มีอยู่แค่ในแผนที่
นักแผนที่สร้างเมืองเหล่านี้ไว้เป็นหลุมดักจับการละเมิดลิขสิทธิ์
ผู้แต่ง (John Green) เล่าว่าเขาทราบเรื่องเมืองกระดาษจากการบังเอิญเจอ
ตอนช่วงไปเที่ยวช่วงปี 3 กับเพื่อน แล้วดันขับรถไปตามทางหลวงอันอ้างว้าง
พลางมองหาเมืองโฮเล็น ตามในแผนที่ มันบอกว่ามีเมืองนี้อยู่
สุดท้ายก็ขับไปเจอบ้านหลังหนึ่ง เคาะประตูเรียก
มีผู้หญิงเปิดประตูมา แล้วก็เล่าที่มาที่ไปของคำว่า เมืองกระดาษให้เขาฟัง

จากนั้น John Green ได้วางโครงเรื่องในหนังโดยใช้เมืองที่ชื่อ
Agloe New York (แอโกล นิวยอร์ก) เป็น Paper Towns
เมือง Agloe นี้ดันมีอยู่จริง มีคนสร้างเป็นร้านขึ้น
แต่ปัจจุบันร้านที่เป็นแอโกลนั้นไม่มีอยู่ละ
แต่เขาเชื่อว่าหากเรานำกลับมาไว้ในแผนที่ของเรา
ก็คงจะมีใครสักคนสร้างร้านนั้นขึ้นใหม่ในที่สุด

เมื่อวาน 25 สิงหาคม 2558
ต้องขอบคุณพี่ปลานิลมากค่ะ
ที่ได้ตั๋วฟรีจากการไปทำภารกิจบางอย่างที่หน้าเพจ FB
และชวนไปดูด้วยกัน ดีใจม้าก กรี๊ดด ><
(ปล.ตอนนี้โดนมันแย่งรีวิวหนังตัดหน้าไปก่อนแล้ว เคกูยอม กูเขียนช้า)
(ปล.2 ใครอยากอ่านรีวิว Paper Towns  อีกแบบนึงที่โครตอวยคาร่า Click )

ตอนแรกนึกว่าหนังปลอม แบบคาร่าปลอม ตั๋วปลอม(ปริ้นท์เองแล้วเอามาหลอก)
เป็นการดูหนังที่เมเจอร์ สุขุมวิทครั้งแรก ลงบีทีเอสเอกมัย ออกประตู 1 (บอกเพื่อ)
คนที่มาดูหนังรอบพรีเมียร์แบบโครตปฐมฤกษ์นี้ได้ก็คงได้ตั๋วมาจากวิธีด้วยกัน
คือ
ว่างมาก
และ ต้องอยากดูหนังเรื่องนี้เป็นทุนเดิมเลยไปเล่นเกม ไลท์แชร์ตามเพจ
เราก็เล่นนะ แต่บุญไม่ถึง เลยไม่ได้

เข้าเรื่อง รีวิว ตัวหนังจริงๆละ (สปอยแบบจริงจังและหนักหน่วง)
แก่นของเรื่องจริง ๆ คือการออกตามหาตัวมาร์โก้ รอธ สปีเกลแมน (Cara Delevingne) นางเอก
ผู้คนมากมายในชีวิตเราทุกวันนี้มีชีวิตอยู่เพื่ออนาคต แต่มาร์โก้อยู่เพื่อปัจจุบัน
บุคลิกนางจะเป็นแบบลุย ๆ หน่อย แสบ กล้าได้กล้าเสีย ซับซ้อน ลึกลับ
มีความสุขแบบวันต่อวันไม่ต้องรอให้ถึงอนาคตก่อนแล้วค่อยมีความสุข
เป็นตัวแทนทางความคิดของวัยรุ่นจำนวนมากที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่

ในหนังสือเล่าว่า
“มาร์โกรำพึงเชิงติเตียนว่า ใครๆ ก็ เผาอนาคตเพื่อให้ตัวเองอบอุ่น ในปัจจุบัน”

เรียนเพื่ออนาคต
เก็บเงินเพื่ออนาคต
ทำงานเพื่ออนาคต

..แล้ววันนี้ล่ะ?

ไม่มีค่าพอจะให้เราใส่ใจหรือเอาใจใจใส่หรอกหรอ
มาร์โก้จึงขนานนามสิ่งที่เธอเห็นอยู่แทบทุกวันว่าเป็น ‘เมืองกระดาษ’

หนังเริ่มต้นเล่าเรื่องโดยเควนติน (Nat Wolff) พระเอก
(อารมณ์เดียวกับ The fault เลยแก)

เควนตินเล่าว่า ทุกคนต่างได้พบกับปฎิหาริย์กันทั้งนั้น และปฎิหาริย์ของเขาก็คือ
การได้มีเพื่อนข้างบ้านเป็นมาร์โก้ วินาทีแรกที่ได้เห็นมาร์โก้ตอน 9 ขวบ
เขาก็ตกหลุมรักเธอทันที

เควนตินเป็นเด็กวัยรุ่นชายที่ดำเนินชีวิตตามครรลองของเด็กรักดีคนหนึ่ง
ทัศนคติของเขาจะอยู่ภายใต้กรอบที่สังคม คาดหวัง อยากให้เป็น
ไม่กล้าทำอะไรที่สุ่มเสี่ยง และมีผลต่ออนาคตหรือแพลนที่เขาวางไว้

แอบชมว่าตัวละครตัวเด็กของมาร์โก้ แอบคล้ายคาร่าอยู่นะ
สีผม บุคลิก น้องขายาวใช้ได้เลย โตมาน่าจะแสบเอาเรื่อง
เควนตินและมาร์โก้มักพากันไปขี่จักรยานเล่นกัน
คือตอนเด็ก ๆ มันก็สนิทกันแหละ แต่พอโตมาเรื่อย ๆ ก็เริ่มห่างหายกันไป
ด้วยบุคลิกมาร์โก้ที่ชอบทำตัวลึกลับ รักการผจญภัย มีปริศนาอยู่ตลอดเวลา (โคตรเท่ห์)

ในหนังสือเล่าว่า
– มาร์โก้ รอธ สปีเกลแมน คนในระดับตำนานที่มีเรื่องราวผจญภัยระดับเทพ
ที่กระพือไปทั่วโรงเรียนราวพายุฤดูร้อน อาทิเช่น
มีชายแก่ที่อยู่เพิงเก่า ๆในเมืองฮอตคอฟฟี รัฐมิสซิสซิปปี สอนเธอเล่นกีต้าร์

– มาร์โก้ รอธ สปีเกลแมน ที่พเนจรไปคณะละครสัตว์เป็นเวลาสามวัน
เพราะพวกเขาเห็นว่าเธอมีหน่วยก้านในการโหนชิงช้า

– มาร์โก้ รอธ สปีเกลแมน คนที่ดื่มชาสมุนไพรกับวงมัลเลียนแนร์สอยู่หลังเวที
คอนเสิร์ตที่เซนต์หลุยส์เลิก ขณะที่คนอื่น ๆ ดื่มวิสกี้กัน

– มาร์โก้ รอธ สปีเกลแมน ที่เข้าไปดูคอนเสิร์ตนั้น โดยบอกคนผ่านประตูว่า
เธอเป็นแฟนกับมือเบส

ทั้งคู่ใช้ชีวิตมาเรื่อยเรื่อย
ควนตินก็ได้แต่แอบมองมาร์โก้อยู่ห่างห่าง อย่างห่วงห่วงโดยเสมอมา
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกสนิทกันแบบแต่ก่อน จนมาถึงคืนวันหนึ่ง
เรียกว่า Night Changes ก็สมเหตุสมผลดีนะ

กลางดึกคืนหนึ่งมาร์โก้แอบปีนเข้ามาทางหน้าต่างที่ห้องนอนของเควนติน
แล้วขอร้องให้ช่วยทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ
โดยเธอต้องการขอยืมรถมินิแวน
และให้เขาเป็นเพื่อนร่วมทริปผจญภัยในค่ำคืนนั้นด้วย
(ในหนังสือเล่าว่า มาร์โก้ทาหน้าเป็นสีดำ แล้วสวมฮูดคลุมพรางตัว)

ภารกิจในครั้งนี้ประกอบไปด้วยสิ่งที่ต้องทำ 11 อย่าง
หนึ่งใน 5 คือ การแก้เผ็ดแฟนหนุ่มของมาร์โก้
ที่เธอจับได้ว่าแอบไปกิ๊กกั๊กนอกใจกับเพื่อนสาวคนสนิทของเธอเอง
แผนของมาร์โก้คือแสบมาก จนเควนตินลังเล ตะกุกตะกักที่จะให้ความร่วมมือ
แต่ก็โดนเธอเกลี่ยกล่อมว่า ‘มันจะเป็นคืนที่สุดยอดในชีวิตนายละกัน’
เพราะมันสนุกสุดแล้วช่วงที่พระเอกกับนางเอกอยู่ด้วยกันทั้งคืน

จะเล่าให้ฟังคร่าว ๆ ละกัน
แผนของมาร์โก้คือ ให้เควนตินไปซื้อของชำ ตามรายการนี้

ปลาดุก 3 ตัว แยกห่อ
วีต (ใช้กำจัดขนขาโดยไม่ต้องใช้มีดโกนสักอัน อยู่ที่แผนกเครื่องสำอาง)
วาสลีน
เมาเทนดิว หกแพ็ก
ทิวลิปโหลนึง
น้ำหนึ่งขวด
ทิชชู
สเปรย์สีฟ้าหนึ่งกระป๋อง

มาร์โก้เขียนเป็นตัวอักษรพิมพ์ใหญ่สลับกันพิมพ์เล็ก
โดยอ้างเหตุผลว่ามันไม่ยุติธรรมกับกฎการใช้ตัวพิมพ์ใหญ่

ตี 1:07 พอซื้อของที่ว่าเสร็จ ทั้งคู่ก็ขับรถไปตามคำบอกทางของมาร์โก้
ในหนังมีฉากที่คาร่าโผล่หน้าออกมาโต้ลม ตอนนั่งอยู่บนรถ คือดี
จิกเบาะทะลุไปโล่ยยย บรรดาเมียคาร่า

จากเท่าที่ดูหนังมาทั้งเรื่อง ช่วงที่ผจญภัยกันจนจบภารกิจ
เราว่าสนุกสุดแล้ว มันดูตื่นเต้น
มีฉากแบบกุ๊กกิ๊ก หยอด ๆ ๆกันเล็กน้อยระหว่างพระเอกกับนางเอก
แต่ถ้าอ่านในหนังสือจะพบว่ามาร์โก้จะแบบพูดทีเล่นทีจริง กับเควนตินหลายครั้ง
มีโอบเอวกัน เรียกเควนตินว่าที่รัก หรือถ้าเห็นบ่อย ๆ ตามรูปภาพประกอบในหนัง
ก็พวกฉากมองหน้ากัน จ้องหน้าแบบมีเลศนัย
จิ้มประสานนิ้วที่เลอะสเปรย์สีฟ้า มันน่ารักดี

อ่อ ลืมอีกฉากนึง ประทับใจ
ฉากในห้องที่สามารถเห็นวิวได้ทั้งเมือง
ทั้งคู่ขึ้นไปที่ชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องประชุมของตึกซันทรัสต์
(มาร์โก้ดันไปรู้จัก รปภ.ของตึกนั่น เลยขึ้นไปได้ ตอนนั้นก็ราวๆ ตี 3 ล่ะ)
วิวจากชั้นบนสุดทำให้เขามองเห็นเมืองทั้งเมืองได้จากการเดินไปรอบ ๆ อาคาร
มาร์โก้บอกว่า

“ถ้าเรามองจากระยะไกลน่ะ จะไม่เห็นความชำรุดทรุดโทรมหรอก
ไม่เห็นคราบสนิท หรือวัชพืชหรือคราบสีลอก ๆ ที่ที่เห็นก็คือสถานที่ที่มีคนเคยจินตนาการเอาไว้
ทุกอย่างดูน่าเกลียดมากขึ้นเมื่อมองจากใกล้ ๆ
แต่สามารถบอกได้ว่าสถานที่นี้คืออะไรกันแน่ และจะเห็นว่ามันจอมปลอมแค่ไหน
ไม่ทนทานถึงระดับที่สร้างมาจากพลาสติกด้วยซ้ำ มันเป็นเมืองกระดาษไงล่ะ
ดูถนนปลายปิดพวกนั่นสิ ถนนตัน ๆ ที่ย้อนกลับมาตัวเองน่ะ บ้านเรือนทั้งหมดที่สร้างขึ้นเพื่อให้ล้ม
พวกคนกระดาษที่อาศัยอยู่ในเมืองกระดาษเผาอนาคตเพื่อให้ตัวเองอบอุ่น
ทุกคนจิตเสื่อมไปกับการบ้าสมบัติ ทุกอย่างคือกระดาษบาง ๆ  เป็นกระดาษก็ขาดง่าย
คนเราก็เหมือนกัน ฉันเกิดมา 18 ปียังไม่เคยสักครั้งในชีวิตที่จะเจอคนที่แคร์เรื่องสำคัญจริง ๆ”

..

ประโยคเล่านี้แหละ คือใจความสำคัญของเรื่อง Paper Towns
ที่ผู้แต่งพยายามจะสื่อ แต่ในหนังบทคาร่าพูดน้อยไปป่ะแก
จริง ๆ แล้วมาร์โก้เป็นผู้หญิงพูดมากนะเอาจริง
เควนตินจะบ่นอยู่เรื่อยว่า ชอบที่จะฟังนางพูด และเขาก็จะเป็นผู้ฟังที่ดี

..

“เคล็บลับนะ นายจะน่ารักเวลามั่นใจ แต่ไม่ค่อยน่ารักเวลาลังเล” มาร์โก้บอกกับเควนติน
คือบุคลิกเควนตินจะเป็นขาดความมั่นใจ ขี้กลัวไม่ซะทุกอย่าง
จากนั้นก็เป็นฉากเต้นรำกันนิดหน่อย พอกรุบกริบ

พอทำภารกิจ 11 อย่างเสร็จ (ผ่านไปแล้ว 6 ชั่วโมง)
ทั้งคู่ก็กอดกัน และมีบทสนทนากันนิดหน่อย ก่อนจะแยกย้ายกลับเข้าบ้านตัวเอง

เควนตินเริ่มติดใจกับการผจญภัยในคืนนี้กับมาร์โก้
แล้วเพ้อฝันว่าพรุ่งนี้เช้าที่โรงเรียนเขาต้องสนิทกับมาร์โก้ได้แบบเปิดเผย
และเตรียมสิ่งที่จะพูดกับเธอไว้มากมาย

ทว่า

สุดท้ายมาร์โก้หายตัวไป หายไปไหนไม่รู้ ไม่ยอมมาเรียน
ครอบครัวนางก็ทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวด้วยนะ  โนแจ้งความ โนสนใจ คงเพราะชิน
คือมันไม่ใช่ครั้งแรกที่มาร์โก้หนีออกจากบ้าน หายตัวไป
พ่อแม่เลยคิดว่า ถ้าเงินหมดหรืออะไรก็คงกลับมาเองแหละ
…เออเจ๋งดีแฮะ!

แต่ทุกครั้งที่มาร์โก้หายตัวไป มักจะทิ้งร่องรอยไว้เสมอ
และเควินตินก็เล่นตามเกมส์ที่มาร์โก้วางไว้ คือออกตามหัวตัวมาร์โก้ให้พบ
โดยการออกเดินทางไปกลุ่มเพื่อนสนิท
คือหนังมันไม่ได้ไร้สาระ แบบเป็นหนังชีวิตวัยรุ่นเมกาไรงี้นะ
มันจะออกแนวตลก โรแมนติก เฮฮาซะด้วยซ้ำ
ซึ่งถ้าให้เด็กม.ปลายมาดู ก็คงจะคิด และลงมือทำอะไรสักอย่างก่อนเรียนจบกับเพื่อน
ให้มันเกิดเป็นเหตุการณ์ที่ไม่มีวันลืม
หนังแทรกเน้นเกี่ยวกับมิตรภาพระหว่างภาพไว้เต็ม ๆ เกือบทั้งเรื่อง
มีเรื่องราวการขับรถมินิแวนออกไปด้วยกันกลับกลุ่มเพื่อน
และดูเหมือนว่าระหว่างทาง มันสำคัญกว่าเป้าหมายปลายทางอีกจริง ๆ แหละ

หนังลงเอยด้วยการที่ว่า
เควนตินแกะรอยจนไปพบกับมาร์โก้ ตามแผนที่  Paper Towns
คือเมือง Aglor คือมันไปเจอแล้วเอาไปเสริชใน wiki ว่าเมืองนี้มีประชากร 1 คน
แล้วดันเป็นข้อความที่พิมพ์สลับอักษรตัวใหญ่กับตัวเล็ก
เควินตินเลยจำได้ว่าเนี้ยะ ว่าเป็นสไตล์การเขียนของมาร์โก้ชัด ๆ
ใช่แน่ ๆ เธออยู่ที่นั่นแน่ ๆ

ขับรถออกไป 1000 ไมล์
เพื่อนไปส่งด้วยนะ ระหว่างทางเฮฮาปาร์ตี้
มีฉากแวะพักจอดที่ปั๊ม
แล้วพนักงานแคชเชียร์ในมินิมาร์ทดันเป็น กัส วอเตอร์
พระเอกจากในเรื่อง The Fault in Our Star ด้วย เซอร์ไพรส์เล็ก ๆ #กรี๊ด

 แต่พอถึงจุดหมายปลายทาง
ก็เป็นคล้าย ๆ โรงนาร้าง
และมาร์โก้มันหายไปไหนไม่รู้
เฟลจ้ะ พระเอกซึม อุตส่าห์ (สะกดไงนะ) ขับรถ อดหลับอดนอนมาตั้งไกล แต่ดันไม่เจอ
และเพื่อนก็อยากกลับกันแล้วด้วย เพราะต้องรีบไปให้ทันงานพร็อมของโรงเรียน
มีฉากเควนตินร้องไห้ด้วยนิดหน่อย ซาวน์แทร็คขึ้นมาประกอบ

เอ้อ..พูดถึงซาวน์แทร็กในหนัง
ถ้าเทียบกับ The Fault แล้วชอบเพลง ชอบวิธีการดึงอารมณ์ของเรื่องนั้นมากกว่านะ
Paper Towns น่าจะแทรกเพลงให้เยอะ ๆ กว่านี้หน่อย
มันจะทำให้อินกว่านี้เยอะ คิดว่านะ

สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้เจอกันที่เมืองนั้นแหละ
สารภาพรักกันไป แต่นางเอกก็งง ๆ ว่ามารักทำไม ยังไง อะไรของแก
ฉันยังไม่รู้จักตัวฉันเองดีเลย แล้วแกเป็นใคร รู้จักตัวตนฉันดีแล้วเหรอ ถึงมารักฉัน ไรงี้
มาร์โก้ตัดสินใจเลือกที่จะใช้ชีวิตที่นี้ต่อไป เธอให้เหตุผลว่า
ทุกคนในเมืองนั้นต่างคาดหวังในตัวตนของเธอว่า จะต้องเท่ห์ ต้องเป็นโน่นนี้นั่น
แล้วก็ตัดสินใจจากสิ่งที่พวกเขาเห็น
แต่จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้อยากเป็นแบบนั้น จึงหนีมาอยู่คนเดียว

ส่วนเควนตินก็ทำท่าลังเล ใจนึงก็คงอยากอยู่ต่อกับมาร์โก้ด้วยใจจะขาด
แต่ท้ายที่สุดชีวิตมันก็ต้องดำเนินต่อไป
ถึงมันเป็นจากไปการเดินไปจากคนที่รักอย่างลำบากใจก็เถอะ
อย่างน้อยความคิดของตัวละครตัวนี้ก็เปลี่ยนไปเยอะจากต้นเรื่อง
ที่อยู่ในกรอบ ในคอมฟอร์ทโซน โหมดปลอดภัยอยู่ตลอดเวลา ไม่กล้าเสี่ยง

มันก็เลยทำให้ย้อนกลับมาดูตัวเราเองว่า
จริง ๆ แล้วเราเป็นคนที่ใช้ชีวิตในแบบไหน
ชั่งเอาให้มันพอดี สมดุลเอาเองก็แล้วกัน ขวางโลกไปก็ไม่ดี จืดไปก็น่าเบื่อ ช้ะะะะะ
จบล่ะ.

Comments

comments